Het werk van een sociaal makelaar begint met het verzamelen van informatie over welke behoeftes er onder de wijkbewoners leven en welke organisaties en groepen in de wijk actief zijn en wat deze te bieden hebben. Daarna worden vraag en aanbod in een zo goed mogelijke afstemming bij elkaar gebracht. Het doel hiervan is vooral om mensen uit hun isolement te halen. Dit gebeurt niet alleen door een groep of bezigheid te vinden die voor hen zinvol is, maar ook door te zoeken naar wat zijzelf voor anderen kunnen betekenen.

Mary krijgt vaak mensen doorverwezen via de hulpverlening, met name sinds het project Welzijn-op-Recept begonnen is. Daarnaast zorgt zij ervoor dat zij in de wijk goed zichtbaar en makkelijk benaderbaar is. Zo heeft zij ook een netwerk van informele contacten opgebouwd dat haar op de hoogte houdt van wat er in de wijk gaande is.

De behoeftes van mensen kunnen op het eerste gezicht heel simpel en praktisch zijn: De deur uit kunnen, de scootmobiel durven gebruiken, etc. Voor de betrokken personen heeft dit echter een veel grotere betekenis, omdat het om hun bewegingsvrijheid en gelegenheid tot anderen ontmoeten gaat. Een training in b.v. sociale vaardigheid, waardoor mensen zelf contacten zouden kunnen opbouwen? Voor oudere eenzame mensen blijkt dit vaak al te lastig te zijn, zeker als er een computer aan te pas komt.

Een groep die in onze wijk nogal aan zijn lot wordt overgelaten, wordt volgens Mary gevormd door alleenstaande vrouwen tussen ongeveer 55 en 65 jaar. Voor die groep zou zij graag wat meer mogelijkheden willen helpen ontwikkelen. Zij denkt o.m. aan een zangkoor of een ontmoetingsgroep waarbij de betrokkenen elkaar leren kennen.

Een voordeel van haar specifieke functie is dat zij niet echt productie hoeft te draaien en ruimschoots de tijd voor mensen kan nemen. Soms komt de belangrijkste informatie pas boven tijdens de afsluiting van het gesprek.

Wij vragen of het voor haar moeilijk is om zich te beperken tot bemiddeling en niet zelf als maatje/hulpverlener te gaan optreden, wanneer mensen een sterk emotioneel appèl op haar doen. “Ik kan wel goed de grens trekken; mogelijk omdat ik van oorsprong geen hulpverlener ben.”

Mary komt oorspronkelijk uit Warmond. Een van haar zussen is verpleegkundige, maar verder is het geen hulpverlenersfamilie. Zij woont sinds haar scheiding in Haarlem en beschouwt haar woning daar als haar “cocon”, de plek waar zij zich helemaal op haar gemak voelt. Mary heeft een 16-jarige zoon. Zij mag graag bewegen, b.v. tennissen, en zingt in een koor. Verder leest zij graag; zo zit zij nu midden in 'Lion' van Saroo Brierley, dat zij een erg goed boek vindt. Zij had gedacht dat haar huidige fysieke belemmering haar veel tijd zou geven om te lezen, maar dat is vooral de eerste weken na het ongeval flink tegengevallen.

Gevraagd naar een persoonlijk motto zegt zij: “Zoek elkaar eens op”. Dat lijkt ons een haar op het lijf geschreven uitspraak.